Świętych obcowanie

Wiara w życie pozagrobowe i duchy jest obecna we wszystkich czasach i na rozmaitych szerokościach geograficznych. Współczesny, racjonalistyczny sposób myślenia raczej neguje możliwość istnienia „substancji duchowej”. Nie tylko ateiści czy agnostycy, lecz często nawet… chrześcijanie – po prostu „nie wierzą w duchy”. Tymczasem nawet w chrześcijańskim wyznaniu wiary jest mowa wprost o „świętych obcowaniu”. Co to oznacza w praktyce?

Wiara w trwałość ludzkiej duszy jest fundamentem największych religii świata. Nie może być mowy o zbawieniu czy też osądzeniu człowieka za jego czyny po śmierci bez uznania pewnej trwałości ludzkiego istnienia, która jest zachowana również po śmierci fizycznego ciała.

Racjonalna krytyka istnienia duszy sprawia, że niełatwo jest dowieść jej istnienia. Trudno bowiem, poruszając się w kategoriach czysto „fizykalnych” wskazać miejsce jej położenia, ciężar właściwy, wymiary, itp. Nie da się również obliczyć duszy przy pomocy wzorów matematycznych. Może dlatego z punktu widzenia współczesnej nauki dusza w pewnym sensie „nie istnieje”. Wymyka się po prostu naszym obecnym naukowym kategoriom myślenia.

Jednak w chrześcijańskim wyznaniu wiary to stwierdzenie o świętych obcowaniu wyraźnie występuje. Chodzi o wiarę, iż osoby, które za swojego życia wykazały się szczególną dobrocią, miłością dla bliźniego czy też wiarą – znajdują się „bliżej Boga”. Czyli są święte. Nie chodzi tu oczywiście o „bliskość” w sensie fizycznym, lecz stan pewnego rodzaju duchowej doskonałości. Mało tego, „świętych obcowanie” oznacza, iż ludzie wierzący mogą zwracać się do takich osób o wsparcie i pośrednictwo w modlitwie.

Nasza wiedza na temat świata duchowego jest oczywiście niezwykle ograniczona. A jednak w nauce kościoła odnaleźć można wyraźne wskazówki mówiące, że takie pośrednictwo duchowe rzeczywiście zachodzi. Jego widocznym znakiem są… relikwie. Świętość relikwii nie polega na kulcie samego przedmiotu. Relikwia to nie „pamiątka” obdarzona jakąś nadnaturalną „mocą”, lecz – materialny symbol pomagający człowiekowi zwrócić się o pomoc do kogoś, kto znajduje się bliżej Boga.

Dochodzimy teraz do sprawy najciekawszej. Tak naprawdę nie znamy wszystkich świętych. Ci, którzy zostali ogłoszeni świętymi, to jedynie niewielka część ludzi, którzy rzeczywiście znajdują się bliżej Boga. Wartość duchowego wstawiennictwa jest, zgodnie z nauką Kościoła, bardzo duża – a zatem takich duchowych pośredników może być znacznie więcej, niż sądzimy. Rzuca to nowe światło na kwestię cierpienia – jeśli ktoś stał się świętym na przykład na skutek męczeństwa lub przedwczesnej śmierci (niewinne dziecko) to taka osoba znajduje się bliżej Boga, a co za tym idzie – może wypraszać nam niezbędne łaski. Zatem odejście takiej osoby ze świata żywych miało głębszy, duchowy sens.

Dzień Wszystkich Świętych stanowi dobrą okazję by się nad tym zastanowić. Duchowa łączność między żywymi a zmarłymi stanowi ważny element wiary religijnej. Również większość relacji ludzi, którzy przeżyli tzw. „śmierć kliniczną” zdaje się potwierdzać istnienie takiej więzi. Zmarli mogą być obecni w naszym życiu znacznie mocniej, niż nam się wydaje, pomimo że wielu z nas taką myśl odrzuca.

Świat duchowy nadal kryje przed nami wiele zagadek, które na chwilę obecną wymykają się współczesnym kategoriom naukowym. Czy to jednak oznacza, że świat duchowy staje się mniej realny? Z pewnością nie. Wie o tym każdy, kto nosi w swoim sercu pamięć o zmarłych. To kwestia, nad którą z pewnością powinniśmy się zastanowić w Dniu Wszystkich Świętych.