Legendę o Adamie i Ewie znajdziemy zarówno w chrześcijaństwie, judaizmie jak i islamie. Jest to jeden z pierwszych zapisów o charakterze religijnym traktujący o nagości. Mieszkańcy Ogrodu Eden nie byli świadomi swej nagości dopóki nie zjedli owocu z Drzewa Poznania Dobra i Zła. Poczuli wstyd, a miejsca intymne zakryli figowymi listkami.
W chrześcijaństwie, nagość została połączona z grzechem pierworodnym. W islamie znajdziemy liczne odniesienia mówiące, że mężczyźni i kobiety powinni być w okryciu, piętnując tym samym nagość. Judaizm stanowi, iż nagość sama w sobie nie stanowi grzechu. Nagie ciało postrzegane jest jako naturalny element doskonałości boskiego stworzenia. Biblia hebrajska traktuje nagość bardzo często jako eufemizm ludzkiej intymności.
W 1981 roku Jan Paweł II wyraził stosunek kościoła katolickiego do nagości pisząc: „Ciało ludzkie może być odkryte, nagie i zachować nietkniętą swoją wspaniałość i piękno …. nagość jako taka nie powinna być utożsamiana z fizycznym bezwstydem … bezwstyd jest obecny tylko wtedy, gdy nagość odgrywa negatywna rolę w odniesieniu do wartości osoby … organizm ludzki nie jest sam w sobie wstydliwy.” – kardynał Karol Wojtyła (Jan Paweł II), Miłość i odpowiedzialność.
Chrześcijaństwo
Pierwotnie chrześcijaństwo dopuszczało nagość w określonych sytuacjach, takich jak np. niektóre zawody. Ewangelia św. Jana 21:7 opisuje jak Szymon Piotr jest nagi podczas łowienia ryb. W Księgach Izajasza i analogicznie Samuela odnajdujemy opisy Izajasza i króla Saula, którzy nago głosili swe nauki.
Pierwsze chrzty opisane przez Hipolita Rzymskiego w „Tradycji apostolskiej” wymagały by do sakramentu przystępowały mężczyźni, kobiety i dzieci zupełnie nago, bez odzieży i wszelkiej biżuterii ozdób i dodatków.
W późniejszych epokach, podejście do nagości stało się nieco bardziej ograniczone, a chrzciny zostały podzielone według płci. Kolejne dziesięciolecia doprowadziły do całkowitego upadku koncepcji nagości podczas sprawowania sakramentu.
Współcześnie, niektóre odłamy kościoła prawosławnego nadal praktykują nagość podczas chrztu, szczególnie wobec niemowląt ale także u dorosłych.
Islam
W islamie nagie ciało ludzkie nie może być pokazane publicznie (awrah). W tradycji sannickiej, mężczyzna musi być zakryty od pępka do kolan. U kobiet funkcjonuje więcej obostrzeń. Wiele muzułmańskich kobiet musi nosić hidżab (zasłonę, która zakrywa głowę i klatkę piersiową) oraz długą suknię, mogą jednak mieć odsłoniętą twarz i ręce. Prywatnie, kobiety chodzą odkryte za wyjątkiem części w okolicy piersi i ud.
Niektóre kraje islamskie wymagają od kobiet zakrycia całego ciała w tym także twarzy (nikab, burka).
Hinduizm
Wśród hinduskich sekt religijnych, tylko mnisi sadhu prowadza całkowicie nagi tryb życia. Czasem występują z delikatnym zakryciem w talii. Mnisi żyją w odosobnionych miejscach, wychodząc publicznie raz na trzy lata podczas Kumbh Mela (pielgrzymki wiary, do świętej rzeki).
Neopogaństwo
W wielu neopogańskich ruchach religijnych takich jak np. Wicca, nagość społeczna i nagie rytuały stanowią istotę swej teologii.
