Film Sekielskiego to propagandowa ustawka. Kim są prawdziwi pedofile?

Przez wiele lat ich punktami kontaktowymi były dworce. Istniały całe ulice, na których można było spotkać prostytuujących się nieletnich. O wpływy z nierządu „nielatów” walczyły największe polskie mafie, Pruszków i Wołomin. Policja była bezradna. W okresie rządów Platformy Obywatelskiej tropy spraw pedofilskich wiodły do najwyższych szczebli władzy, i to wcale nie do Kościoła Katolickiego, jak zostało to przedstawione w filmie „Nie mów nikomu” Sekielskiego.

 – To były sprawy skrzętnie zamiatane pod dywan – opowiada jeden z byłych funkcjonariuszy komisariatu na dworcu „Warszawa Centralna” – Myśmy wiedzieli, co tu się dzieje, ale niewiele mogliśmy zrobić. Wszyscy byliśmy na tę sprawę zbyt „mali”.

Pod dworce w całej Polsce podjeżdżały luksusowe limuzyny. Kierowcy wyszukiwali odpowiednie ofiary – dzieciaki, które uciekły z domów, albo takie, które nie mają co do garnka włożyć. Były skłonne zrobić wszystko za parę złotych. Kierowcy wywozili je do luksusowych willi na obrzeżach miast.

Funkcjonariusze szybko przekonali się, że wiele spraw, które prowadzą jest z góry skazanych na przegraną. Z usług mafii pedofilskiej korzystali najważniejsi ludzie w kraju. Problem wcale nie dotyczył duchownych. Jeden z zatrzymanych okazał się bliskim współpracownikiem Andrzeja Leppera. Inny należał do kręgu znajomych premiera. Policyjne śledztwo prowadziło też do kręgu finansowych magnatów, powiązanych z Brukselą. Sprawy natychmiast wyciszano i umarzano. Nie było prokuratora, który strzeliłby sobie „samobója” i zacząłby drążyć sprawę.   

 –  …ale nigdy nie słyszałem, żeby pojawił się tu jakiś ksiądz – mówi Damian K., wieloletnia „męska prostytutka” – a jestem w „interesie” od przeszło dwudziestu lat. – Księża tu nie przychodzą. Oprócz zwykłych, przeciętnych ludzi klientami są przede wszystkim bogaci biznesmeni. Z Polski, z Niemiec i Włoch. Bywają też politycy, prawnicy, sędziowie, prokuratorzy. Gdybyś wiedział, kto jest w to umaczany nie dałbyś po prostu wiary. Dlatego oni zawsze wszystko umarzali, bo wiedzieli, że z motyką na słońce nie będą się porywać. To są bardzo wpływowi ludzie. Mogą pozwolić sobie na najlepszych prawników. Mają wszędzie znajomości.

– … raz przyszedł tu jeden ksiądz – mówi inny chłopak, również „męska prostytutka” – ale nie po to, żeby coś z nami robić. Nie, on tu przyszedł do dzieciaków przekonywać, żeby tego nie robili. Że on postara się zorganizować dla nich jakąś pomoc. Tłumaczył, że niszczą sobie życie. Niektórzy go nie słuchali, wiadomo, kasa była dla nich ważniejsza. Ale byli tacy, których przekonał, namówił, żeby nie stali na centralnym i na pigalaku. Ale o tym już nikt filmu nie zrobi.

Okazuje się, że w sprawie polskiej pedofilii głównym „oskarżonym” nie jest wcale Kościół Katolicki. To pojedyncze, odosobnione przypadki. Wbrew pozorom księża, zwłaszcza w małych miejscowościach, podlegają dużej kontroli. Zarówno zwierzchników, jak i lokalnej społeczności. Natomiast „pedofile” przedstawieni w filmie Sekielskiego to zwykli funkcjonariusze służby bezpieczeństwa. Udawali księży i mieli ciche przyzwolenie na swoje praktyki. Mało tego, chodziło właśnie o to, by swoim postępowaniem pogrążali Kościół Katolicki!

 – To byli bardzo niebezpieczni ludzie – opowiada ksiądz Tomek, dziś już emerytowany kapłan z Krakowa – myśmy podejrzewali, że oni są powiązani z UB, ale oczywiście nic nie mogliśmy zrobić. Musieliśmy uważać, co przy nich mówimy, robimy. Nie mieliśmy żadnego wpływu na to, jak postępują. Mogliśmy tylko dyskretnie ostrzegać, starać się takiego księdza pozbyć sprytem, przesunąć go na inną parafię. Na tym polegał też nasz dramat, jako księży. Możliwe, że niektórzy robili to dla pieniędzy. Może byli i tacy, którzy faktycznie realizowali swoje chore żądze, korzystając z ochrony tajnych służb. Trzeba jednak powiedzieć, że oni z Kościołem nie mieli nic wspólnego. To byli oszuści, przebierańcy, wilki w owczej skórze, a my, ludzie Kościoła nie mogliśmy tak łatwo się ich pozbyć. Wiecie przecież jaki los spotkał księdza Jerzego Popiełuszkę. Bicie, zastraszanie, grożenie śmiercią, podpalenia – to były realia tamtych czasów. Mówienie, że za pedofilią stoi Kościół, to czysta hipokryzja.

Wygląda na to, że nagłe zainteresowanie mediów tematem pedofilii akurat przed wyborami to element socjotechniki. Chodzi o to, by w odczuciu społecznym utożsamić Kościół Katolicki, PIS i pedofilię. W rzeczywistości pedofilia to stary temat, skrzętnie zamiatany pod dywan i wyciszany za rządów Platformy Obywatelskiej. Właśnie wtedy mafie pedofilskie świeciły największe triumfy i na ten czas przypadał okres największego rozwoju przestępczych struktur. Ale o tym już dzisiaj nikt nie pamięta.