Nie każdemu pisana jest taka śmierć jak dla David’a Bowie. Spełniony za życia, odszedł pięknie, pozostawiając po sobie tak wiele. Nagrał ostatnią płytę, zdążył ją wydać, dokonał artystycznego pożegnania ze sceną. Nie zaćpał się, nie przedawkował środków nasennych, nie powiesił się i nie podciął sobie żył jak wielu z jego pokolenia muzyków. Wydawałoby się, że wszystko zaplanował. Czy to możliwe?
Każdy umiera. Od Kostuchy nie uciekniemy. Mówi się, że w życiu pewne są tylko dwie rzeczy: podatki i śmierć. Pewnie każdy z nas zna osobę w podeszłym wieku, która panicznie boi się śmierci. Ludzie bogaci, posiadający majątki, firmy, wille, mnóstwo pięknych kobiet, jachty … nie potrafią pogodzić się z biegiem czasu. Trwonią pieniądze w salonach urody, próbując walczyć z każdą zmarszczką i siwym włosem. Panie podnoszą piersi, pomimo lat ubierają się jak nastolatki. A i tak w sumie wszystko to marność. Jeśli komuś wydaje się, że oszuka swe lata to się myli. Przywiązujemy się do ludzi i zwierząt, pomieszczeń, ulubionego serialu, samochodu, ławki w parku. Myśl o śmierci sprawia, że zaczynamy bać się, że stracimy to. Im więcej człowiek ma, tym bardziej się boi. Ludzie nie chcą umierać w szpitalach, bo … kochają swoje łóżko, swój pokój, tam czują się bezpieczni. Nie zawsze to szanujemy. Oddajemy rodziców w podeszłym wieku do szpitala, gdyż tam szybciej umierają, może dlatego że pęka im serce z tęsknoty i samotności. W domu ta agonia trwa i trwa … Nie chcę wnikać w motywację takich ludzi. Zazwyczaj usprawiedliwiają się twierdząc, że to dla ich dobra, bo w końcu to służba zdrowia…
Zbierając tezy do kupy: co byśmy nie robili to i tak umrzemy. Wcześniej czy później, Śmierć upomni się o swoje. Im więcej mamy tym trudniej będzie nam się pogodzić z tym faktem ! Musimy żyć godnie i godnie umrzeć, ale o tym szerzej w następnym poście.
Dodaj komentarz