Popularna u nas nasturcja w strefie umiarkowanej uprawiana jest jako dorastające do pięciu metrów wysokości pnącze. W naszych warunkach odmiana pnąca osiąga najwyżej do trzech metrów. Roślina ta została sprowadzona do Europy z Ameryki Południowej w drugiej połowie XVII wieku. Jest to w naszym klimacie jednoroczna roślina użytkowa o bardzo kruchej łodydze i kielichowatych kwiatach, występujących w szerokiej gamie kolorystycznej: żółci, pomarańczy, czerwieni oraz rzadziej innych kolorów. Nasturcja ze względu na swoje walory smakowe i urodę kwiatów polecana jest jako dodatek do wielu dań i jednocześnie atrakcyjna dekoracja potraw. Z młodych liści, kwiatów i pędów przygotowuje się ostre w smaku sałatki. Zdaniem znawców ziół wskazane w leczeniu awitaminozy. Z kolei marynowane owoce o charakterystycznym smaku nazywane są polskimi kaparami. Można je też zebrać, wysuszyć, a następnie wyjąć ze skorupek. Nasiona nasturcji zawierają substancje antybiotyczne, które niszczą niektóre mikroorganizmy, np. z rodzaju Salmonella. Substancje zawarte w nasionach wydalane są z moczem i częściowo przez płuca. Stosuje się je więc jako środek dezynfekujący drogi moczowe i oskrzela. Identycznie działa świeży sok z rośliny. Jego dopuszczalna dawka to 30-50 g. W dawnych czasach ziela nasturcji używano w leczeniu szkorbutu. Obecnie jest ono stosowane w medycynie ludowej i homeopatii.
Źródło: K. Bonenberg, Nasturcja (Trepaeolum majus L.), „Aura” 2000 nr 11, dod. „Zioła a Zdrowie” nr 38.
Dodaj komentarz