Kilka dni później siedziałem już w samolocie. Nie czekałem na to, aż z kościoła, w którym widziałem plakat, zbierze się pielgrzymka. Zresztą, chciałem tę wędrówkę do mojej kochanej Łucji odbyć całkowicie samotnie. Moja żona na wiadomość o tym, że wybieram się do Santiago, nie powiedziała ani słowa. Czuła się niepewnie. Nie wiedziała, czy pod moją euforią kryje się zwiastun depresji. Gdy się żegnaliśmy w mieszkaniu, powiedziała mi, że stara się mnie zrozumieć. Ale nie jest to dla niej łatwe. Wolałaby, żeby wszystko było jak dawniej. Dla mnie było już jasne. Nic nie będzie jak dawniej, dopóki nie odnajdę mojej Malutkiej.
Wylądowałem w Barcelonie. Uderzyło mnie powietrze ciepłego wieczoru. Zauważalna różnica klimatu, działała dla mnie na korzyść. Musiałem się mocno zastanowić co zrobić dalej ze sobą. Tak naprawdę oprócz kilku przeczytanych blogów, a także wydrukowanej mapy, niewiele wiedziałem, jak działa tutejsza komunikacja. Postanowiłem dotrzeć na szlak przy pomocy autostopa. Oddałem się sile wyższej, by działała. Nie miałem żadnej presji czasu, by pojawić się u celu w wyznaczonym terminie.
Po dwóch dniach znajdowałem się w Północnej Hiszpanii. Stałem na szlaku. Nie przypominał on w żaden sposób tego, który mi się przyśnił, a także tego widzianego na plakacie przy kościele. Widocznie to nie był jeszcze ten etap mojej wędrówki.
Czy myślałem w tym czasie o swojej żonie? Mało. Właściwie prawie wcale. Nawet nie jestem w stanie określić, czy w ogóle za nią tęskniłem. Obawiam się, że jakoś między nami po stracie, tej fizycznej stracie córeczki, wszystko umarło. Ona wróciła do życia. Ja nie mogłem się pogodzić z tym, że moja żona nie cierpi razem ze mną. Czasami nawet miałem niezbyt przychylne myśli na temat Joanny. Raz nawet pomyślałem, że jest jej na rękę, że jednak nie mamy dziecka. W końcu co chwilę wychodzi na jakieś spotkania z przyjaciółmi, kursy językowe i wiele innych zajęć. Jak gdyby Łucji nigdy nie było….
Dodaj komentarz